Τα τελευταία χρόνια, το είδος Vitis vinifera ή ευρωπαϊκή άμπελος (το κοινό σταφύλι που μεταποιείται σε κρασί) άρχισε να καλλιεργείται σε πολλές περιοχές γύρω από τη Μεσόγειο Θάλασσα. Πολλές καλλιεργούμενες ποικιλίες θεωρούνται σήμερα διεθνείς (π.χ. Merlot, Cabernet Sauvignon), και έχουν τη δυνατότητα να δίνουν τα ίδια χαρακτηριστικά σε όλο τον κόσμο. Παρόλα αυτά, δεν πετυχαίνουν πάντοτε να παράγουν κρασιά υψηλής ποιότητας και, πάνω απ’ όλα, τείνουν να τυποποιούν την τοπική παραγωγή με απώλεια εδαφικής και τοπικής ταυτότητας και χαρακτηριστικών. Ωστόσο, προκειμένου να ενισχυθούν οι τοπικές παραγωγές και οι πωλήσεις του προϊόντος, υπάρχει μια τάση που επικεντρώνεται στην εκ νέου εισαγωγή και αξιολόγηση των λεγόμενων αυτόχθονων ποικιλιών που είναι τοπικές ποικιλίες (ή εκείνες που ευδοκιμούν σε ένα ορισμένο μέρος για κάποιο διάστημα). Για να δείξουμε πώς η καλλιέργεια των τοπικών ποικιλιών είναι προς όφελος της βιωσιμότητας, θα παρουσιάσουμε μια μελέτη περίπτωσης (case-study) από την Ιταλία που θα μπορούσε να θεωρηθεί παράδειγμα για μια επιτυχημένη επανεισαγωγή.